ตะวันส่องแสง

                                         เมื่อดวงเดือนเคลื่อนคล้อยลอยลับล่วง

                               ที่โชติช่วงแทนดวงแขแลเฉิดฉัน

                               เป็นดวงจิตดวงใจ...สายสัมพันธ์

                               เป็นตะวันส่องแสงแห่งป่าดง

                                       ด้วยดวงจิตดวงใจไหล..หลั่งล้น

                              ปัญญาชนศรัทธาเยี่ยมเปี่ยมประสงค์

                              หวังเผื่อแผ่ความเท่าเทียมให้เที่ยงตรง

                             ถึงอยู่ดงอยู่ป่าก็...มวลชน

                                      แม้ดวงเดือนเคลื่อนคล้อยลอยลับล่วง

                             ถึงวันล่วงเดือนลับใช่...สับสน

                            ดวงตะวันยังส่องแสงแข่งมืดมน

                            กลางใจชน คนโนนสูง นิรันดร์กาล

                                      เพลงพิณพาทย์ดังก้องซ้องแซ่เสียง

                           สรรพสำเนียงลำนำคำกล่าวขาน

                           บทคำกล่าวสรรเสริญ...เอื่อนเอยนาน

                            เป็นตำนานบอกเล่า...ต่อกันไป

                                                                   "ฅนจร"

      ตำนานบทกลอน

          เป็นบทกลอนที่แต่งเมื่อวันที่ ๓๐ ตุลาคม ๒๕๓๙ ที่โรงเรียนบ้านโนนสูง วันนั้นได้เดินทางไปกับท่านอาจารย์ประภัศร์ งามเถื่อน เพื่อร่วมงานรับมอบอาคารเรียน “ตะวันส่องแสง” จากนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ที่ออกค่ายพัฒนา อาคารที่รับมอบเป็นอาคารชั้นเดียวก่อด้วยอิฐหลังคามุงสังกะสีขนาด กว้าง ๘ เมตร ยาว๑๖ เมตร โรงเรียนบ้านโนนสูง กลุ่มหนองนกทา อำเภอเขมราฐ จังหวัดอุบลราชธานี ในขณะนั้นมีนายไพบูลย์ จันทรักษาเป็นครูใหญ่ เป็นโรงเรียนขนาดเล็กมีครู ๓ คน รวมผู้บริหาร มีบางครั้งที่ได้ไปสอนนักเรียนเมื่อออกนิเทศโรงเรียนแต่ไปเจอห้องเรียนที่ครูไปราชการสงสารเด็กที่มาเรียนแต่ไม่ได้เรียน